چند ساعتی گذشت...

من علاقه ای به نگهداری بچه ندارم و تبعاً تجرد و بی فرزندی من تا به امروز حاکی از این قضیه هست. لجوج بودن بچه ها و حرف گوش نکن بودنشون در برخی مواقع باعث می شه که فکر کنم تربیت قدیم که با مشت و لگد و زور بود همچین بد هم نبود.

خیلی اوقات توی برخی مهمونی ها یه سری خانومای محترمی که با مادرم مشغول صحبت می شن و وقتی حرف از بچه ها می شه سن من رو می پرسن. وقتی مادرم می گه ۲۶ سال اون ها هم می گن “سن ازدواجه”. بله، در این فرهنگ تنها وظیفه ی دختر ازدواجه و تنها چیزی که به اون هویت می بخشه در کنار مرد قرار گرفتنه. می دونم این غر زدن های من در این موارد تکراری شده، اما در قبال این اذهان متعفن و جنسیت زده سکوت کردن خیانته.